آئین مستان

باید اینجا حرم درست کنند

چار تا مثل هم درست کتتد

با امام حسن سزاوار است

چند باب الکرم درست کنند

با طلا دور مرقد سجاد

بیتی از محتشم درست کنند

به تولای باقر و صادق

صحن دارالقلم درست کنند

نزد ام البنین نمادی از

مشک و دست و علم درست کنند

"دودمه" نه در این مکان باید

شاعران "چاردم" درست کنند

با کریمان "کریم خانی"ها

قطعه ی "آمدم" درست کنند

دورگنبد چهار گلدسته

ولی از داغ خم درست کنند

کاش هرچیز را نمی سازند

کوچه را دست کم درست کنند

کوچه را در ادامه ی طرح

از حرم تا حرم درست کنند

بر دشمنان عترت و قرآن هماره

در هر نفس نفرین و لعن بی شماره

اینان که بدتر از نصارا و یهودند

فرزند شیطان، خصم دین، آل سعودند

بر مکتب اسلام و ایمان حمله کردند

با آیه ی قرآن به قرآن حمله کردند

اینان نه یک مذهب که یک حزب پلیدند

نسل ابوسفیان و مروان و یزیدند

دل هایشان از تیره گی پر، خالی از نور

چشمانشان در این جهان و آن جهان کور

بر آل یاسین ظلم، از حد بیش کردند

تفسیر قرآن را به رأی خویش کردند

خصم خدا، خصم نبی، خصم کتابند

از کفرشان سنّی و شیعه در عذابند

گویند مشرک زائر ختم رسل را

خوانند مرده از جهالت عقل کل را

در چاه جهل و تیره گی ماندند، ماندند

گویی به عمر خویشتن قرآن نخواندند

یعقوب کز بوی پسر قلبش صفا یافت

چشم وی از پیراهن یوسف شفا یافت

آن تکه ی چوبی که موسی را عصا شد

هم بحر را بشکافت و هم اژدها شد

روزی که عیسی مرده گان را زنده می کرد

بر جهل این اشتر چران ها خنده می کرد

رو تیره، دیده کور، دل، آلوده و چرک

از پای تا سر کفر و از پا تا به سر شرک

بوزینه هایی بر فراز منبر وحی

یار شیاطین دشمن پیغمبر وحی

بر تربت پاک امامان حمله کردند

خواندند قرآن و به قرآن حمله کردند

در بغض اولاد علی بیداد کردند

اسلاف خود را در شقاوت یاد کردند

با دست آن پرورده های دست شیطان

شد تربت پاک حسن با خاک یکسان

کُشتند با دعویّ دین یاران دین را

کردند ویران قبر زین العابدین را

پنجم امام ما که جان ما نثارش

گردید با سطح زمین یکسان مزارش

آمد جسارت بر کتاب ناطق ما

ویرانه شد قبر امام صادق ما

دادند پاداش امیرالمؤمنین را

کردند ویران مرقد امّ البنین را

قبر شهیدان اُحد ویرانه گردید

شهر مدینه سر به سر غم خانه گردید

ویران شد از بیداد آن قوم ستم گر

قبر اُمّ و ابن و اب و عمّ پیمبر

ای کافران، اجر رسول الله این بود

یا احترام آن زیارتگاه این بود؟

لعن ابد را تا ابد بر خود خریدید

الحق که یکسر آل مروان و یزیدید

صد شکر کان جا قبر زهرا بی نشان بود

از دیده ی ناپاک ناپاکان نهان بود

ورنه از این بیدادگران حرامی

می شد به ناموس خدا بی احترامی

اسلاف این نامردها با تازیانه

کُشتند ناموس ولایت را به خانه

آتش زدند از راه کین بیت الولا را

بیت الولا نه خیمه های کربلا را

اجداد اینان در سقیفه عهد بستند

پیشانی فرزند زهرا را شکستند

اسلاف این ناپاک خنجر کشیدند

سر از تن فرزند پیغمبر بریدند

اینان همه مغضوب زهرای بتول اند

ملعون قرآن و خداوند و رسول اند

دائم به قرآن حمله ور با نام قرآن

چون غُدّه روییدند بر اندام قرآن

یارب به پیشانیّ مجروح پیمبر

یارب به قرآن و به زهرا وحیدر

یارب به خون اوّلین یار ولایت

تنهاترین قربانی دار ولایت

یارب به رازی که علی با چاه گفته

یارب به غم هایی که او در دل نهفته

یارب به باغ حیدر و یاس کبودش

یارب به آن بیتی که بالا رفت دودش

تا آتش قلب محبّان را نشاید

تا انتقام آل عصمت را ستاند

رخت فرج بر قامت مهدی بپوشان

بر تشنه گان، جام وصالش را بنوشان

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

كربلا رفته ها! كنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان

به خدا زود می روم نزنید

زائری داد زد كه نامردان

تازیانه به مادرم نزنید

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

كاش درهای صحن وا بشود

شوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا بشود

كاش با نغمۀ حسین حسین

این حرم مثل كربلا بشود

در كنار مزار ام بنین

طرحی از علقمه بنا بشود

پس بسازیم پنجره فولاد

هر قدر عقده هست وا بشود

چار تا گنبد طلایی رنگ

چار تا مشهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی ست

رشك پروانه های افلاكی ست  

در هوایش ستاره می سوزد

سینه با هر نظاره می سوزد

هشت شوال آسمان لرزید

دید صحن و مناره می سوزد

بارگاه بقیع ویران شد

دل بی راه و چاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهراست

كه در این جا دوباره می سوزد

این حرم مثل خیمه ی زینب

كه در اوج شراره می سوزد

سال ها بعد قدری آن سوتر

چند قرآن پاره می سوزد

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش / لب پنجره ی ایوونش

عالمیه روضه خونش / عالمیه روضه خونش

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بیا و ببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند 

تو بقیع دارند برای کبوترا گندم می ریزند

بی ضریح و بارگاهه / این زیارت اگه کوتاهه

 لبریزه از اشک و آهه /  لبریزه از اشک و آهه

حرف دلتو دوباره بگو  / از خاک پر از ستاره بگو  

  از حرمی که نداره بگو / از حرمی که نداره بگو

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

یا ابا صالح آقا چرا شب غم سر نمیاد 

حرمی بقیع نداره ازم یه کاری بر نمیاد

سمت بقیع پر کشیدم  / از غم تو چیا دیدم

    تنها تویی تویی امیدم / تنها تویی فقط امیدم

باز به خاطرِ می باره بقیع  / باز یه زائرِ کنار بقیع   

سر میذاره دیوار بقیع / سر میذاره دیوار بقیع

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

امون ای دل ای ل ای دل وای

دل سنگ ز غصه آبه، دل ماهیا کبابه

وقتی که بهم میگفتند بقعه ی بقیع خرابه

جا داره  که از مصیبت آسمون سیاه بپوشه

جا داره زچشم گردون چشم چشمه خون بجوشه

امون ای دل ای ل ای دل وای

گریه کن مدینه بر چهارتا قبری که حتی یک سایبون نداره

گریه کن مدینه هیشکی نیست بره چهارتا شمع بالا قبرشون بذاره

امون ای دل ای ل ای دل وای

سر برهنه پا برهنه زار خسته دل شکسته

دل بی قرار پشته دیوار بقیع نشسته

اشکامون اذن دخوله زیارت ناممون آهه

دو رکعت نماز گریه سهم چشمِ پر گناهه

امون ای دل ای ل ای دل وای

یه عمره که عزاداریم،دلم هنوز روضه خونه

که قبر چهارتا امامم شده شبیه ویرونه

وای بوی غم میده این تربت

وای میکُشه این دلو این غربت

دیگه اسیر این سوز گدازیم

فقط باید بسوزیم بسازیم

امون امون ای دل، امون ای دل (3)

می سوزم از اینکه بقیع یه دونه زائر نداره

یکی بیاد رو خاکش یه شمع کوچیک بزاره

وای دردسر شده این قصه

وای کی تموم میشه اون غصه

هوای چشای عاشق بارونه

دل شیعه از این همه غم پر خونه

امون امون ای دل، امون ای دل (3)